και νυχτωσε και ηρθε η ωρα να φυγω.
ηρθε η ωρα να πω καποιες τελευταιες κουβεντες , εκεινες που κρατουσα μεσα μου τοσο καιρο και ηθελα ενιοτε να τις φωναξω αλλα παντα τις επνιγα. και κοιταξα στο κενο να παρω δυναμη να τις πω μα δεν βγηκε ηχος κανενας
''θα φυγεις?'' με ρωτησε
''δεν εχει απομεινει κατι αλλο να κανω. δεν εχω κατι αλλο να πω''
''...''
προσπαθησα νε κερδισω λιγο χρονο για τον εαυτο μου,να αναδιοργανωθει και να βαλω σε ταξη τις σκεψεις μου που με μπερδευαν και με εμποδιζαν να λειτουργησω
δεν σηκωθηκα απο την ακρη του κρεβατιου. σταθηκα φτιαχνοντας οπως οπως το φορεμα μου μηπως και ξεχασω την αμηχανια μου και πω αυτο που ηθελα,μηπως απασχολησω το μυαλο μου και λειτουργησω περισσοτερο αυθορμητα
γιατι να πιεστω να πω κατι που δεν θελω σκεφτηκα. ''γιατι πρεπει να το πεις,γιατι θελεις να το πεις αλλα σε εμποδιζει η αναγκη σου να νιωθεις οτι ο αλλος εχει την αναγκη να το ακουσει,οτι θα τον πληγωσεις και θα τον κανεις να χαρει ταυτοχρονα'' απαντησε μια αλλη φωνη μεσα μου. ''οχι , δεν εχεις δικιο'' σκεφτηκα θυμωμενα . ''αν δεν δινεις δυναμη στην φωνη και στον λογο σου θα μεινεις για παντα ακροατης'' ''οχι,δεν εχεις δικιο,σταματα,μην σκεφτεσαι'' ειπα ξανα και εσκυψα το κεφαλι να διωξω αυτην την ενοχλητικη πολυφωνια.
η ωρα ειχε περασει ηδη. εκεινος στεκοταν εκει , με περιμενε να φυγω , ισως ηλπιζε να μην φυγω.
σηκωθηκα αποτομα για να μην με εμποδισουν οι σκεψεις μου που συνεχιζαν να στροβιλιζονται και να χανονται , μαζεψα οπως οπως τα πραγματα μου, και εφυγα. ''δεν θα ειναι εδω αυριο,ουτε εσυ θα εισαι εδω'' μιλησε ξανα η φωνη εκεινη που με μπερδευε παντα. ''τωρα δεν προλαβαινω. δεν εχω κατι να πω. εξαλλου δεν εχει σημασια,αφου δεν με ρωτησε καν τι σκεφτομαι''. και η φωνη μεσα μου σιωπησε , δεν αντεδρασε οπως πριν,το θεωρησα ευκαιρια να βιαστω να βγω εξω στον καθαρο αερα να ξεχαστω.
το βημα μου εγινε γρηγοροτερο καθως περπατουσα κατω απο το παραθυρο του σπιτιου του. ενιωσα ξενη στον ερημο δρομο,δεν ειχα που να παω,μπερδεψα τον δρομο και χαθηκα! μεσα στο σκοταδι βρηκα καποια συναισθηματα που χανονταν με το φως της ημερας και ενιωσα περιεργα ομορφα. σκεφτηκα ξανα τα λογια που δεν μπορεσα να πω. ''πες μου κατι να εχω να πορευομαι,κατι να πιστεψω και να ερωτευτω''.
κοιταξα γυρω μου μηπως στο σκοταδι καποιος ακουσε τις σκεψεις μου και εφυγα βιαστικα. δεν ειχα τιποτα να κανω πλεον εδω. δεν ειχα τιποτα αλλο να πω.
''πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω,
μα πως να γινει πιστευτό..''
ηρθε η ωρα να πω καποιες τελευταιες κουβεντες , εκεινες που κρατουσα μεσα μου τοσο καιρο και ηθελα ενιοτε να τις φωναξω αλλα παντα τις επνιγα. και κοιταξα στο κενο να παρω δυναμη να τις πω μα δεν βγηκε ηχος κανενας
''θα φυγεις?'' με ρωτησε
''δεν εχει απομεινει κατι αλλο να κανω. δεν εχω κατι αλλο να πω''
''...''
προσπαθησα νε κερδισω λιγο χρονο για τον εαυτο μου,να αναδιοργανωθει και να βαλω σε ταξη τις σκεψεις μου που με μπερδευαν και με εμποδιζαν να λειτουργησω
δεν σηκωθηκα απο την ακρη του κρεβατιου. σταθηκα φτιαχνοντας οπως οπως το φορεμα μου μηπως και ξεχασω την αμηχανια μου και πω αυτο που ηθελα,μηπως απασχολησω το μυαλο μου και λειτουργησω περισσοτερο αυθορμητα
γιατι να πιεστω να πω κατι που δεν θελω σκεφτηκα. ''γιατι πρεπει να το πεις,γιατι θελεις να το πεις αλλα σε εμποδιζει η αναγκη σου να νιωθεις οτι ο αλλος εχει την αναγκη να το ακουσει,οτι θα τον πληγωσεις και θα τον κανεις να χαρει ταυτοχρονα'' απαντησε μια αλλη φωνη μεσα μου. ''οχι , δεν εχεις δικιο'' σκεφτηκα θυμωμενα . ''αν δεν δινεις δυναμη στην φωνη και στον λογο σου θα μεινεις για παντα ακροατης'' ''οχι,δεν εχεις δικιο,σταματα,μην σκεφτεσαι'' ειπα ξανα και εσκυψα το κεφαλι να διωξω αυτην την ενοχλητικη πολυφωνια.
η ωρα ειχε περασει ηδη. εκεινος στεκοταν εκει , με περιμενε να φυγω , ισως ηλπιζε να μην φυγω.
σηκωθηκα αποτομα για να μην με εμποδισουν οι σκεψεις μου που συνεχιζαν να στροβιλιζονται και να χανονται , μαζεψα οπως οπως τα πραγματα μου, και εφυγα. ''δεν θα ειναι εδω αυριο,ουτε εσυ θα εισαι εδω'' μιλησε ξανα η φωνη εκεινη που με μπερδευε παντα. ''τωρα δεν προλαβαινω. δεν εχω κατι να πω. εξαλλου δεν εχει σημασια,αφου δεν με ρωτησε καν τι σκεφτομαι''. και η φωνη μεσα μου σιωπησε , δεν αντεδρασε οπως πριν,το θεωρησα ευκαιρια να βιαστω να βγω εξω στον καθαρο αερα να ξεχαστω.
το βημα μου εγινε γρηγοροτερο καθως περπατουσα κατω απο το παραθυρο του σπιτιου του. ενιωσα ξενη στον ερημο δρομο,δεν ειχα που να παω,μπερδεψα τον δρομο και χαθηκα! μεσα στο σκοταδι βρηκα καποια συναισθηματα που χανονταν με το φως της ημερας και ενιωσα περιεργα ομορφα. σκεφτηκα ξανα τα λογια που δεν μπορεσα να πω. ''πες μου κατι να εχω να πορευομαι,κατι να πιστεψω και να ερωτευτω''.
κοιταξα γυρω μου μηπως στο σκοταδι καποιος ακουσε τις σκεψεις μου και εφυγα βιαστικα. δεν ειχα τιποτα να κανω πλεον εδω. δεν ειχα τιποτα αλλο να πω.
''πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω,
μα πως να γινει πιστευτό..''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου