ιδανικός αυτόχειρας~12

Υπάρχει στις μέρες μας μια κάπως διαστρεβλωμένη αντίληψη του όρου ''σύγχρονη γυναίκα''. Για την ακρίβεια ο παραπάνω όρος φαίνεται να έχει αντικατασταθεί απο αυτόν που θέλει τη γυναίκα να επιστρέφει στον ρόλο της μητέρας και της νοικοκυράς και να αφήνει την εργαζόμενη γυναίκα στο παρασκήνιο.
Είναι μήπως η νοικοκυρά η προηγμένη και μοντέρνα εκδοχή της εργαζόμενης και καριερίστα γυναίκας ή ο παραπάνω τύπος γυναίκας είναι αποτέλεσμα της κρίσης που διανύουμε - και θα διανύουμε- τα τελευταία χρόνια?? Είμαστε έρμαια μιας νέας/πλήν αρχαιοεθιμικής  εποχής ή η χρονική περίοδος της φιλόδοξης μητέρας συζύγου και εργαζόμενης γυναίκας ήρθε κάπως άδοξα στο τέλος της??

ιδανικός αυτόχειρας~11

Δεν με χωράει ο τόπος τελευταία. Το μυαλό μου τρέχει συνεχώς,ξεχνάω αυτά που μου υποδεικνύουν ως σωστά,ξεχνάω και το όνομα μου (απλά γυρνάω σε ότι ακούσω ,σε οτι νιωσω να με ακολουθει η να με φωναζει σιωπηλα).
Και περνάνε οι μέρες.Διχως νοημα,να γεμιζουν με το φως της ημερας,μα οχι το δικο μου.
Καποιος μου ειπε να απελευθερωθω,δεν θυμαμαι ποιος,ξεχναω ευκολα ,δεν με νοιαζει να θυμαμαι προσωπα μα μονο λεξεις,αυτες που εχουν το νοημα,αυτες που δεν ξεχναω ποτε.
Τρομαξα στη λεξη ''απελευθερωση''.Δεν ηθελα να την ακουσω ετσι απροκαλυπτα,χωρις να το περιμενω,χωρις να μου εχει περασει καν απο το μυαλο.
Σημερα καπου στο στοχασμο μου,σκεφτηκα πως αυτη η κουβεντα μου εφερε τοση αναταραχη και αντιδραση επειδη εκρυβε στο βαθος μια μεγαλη αληθεια. Η πραγματικη απελευθερωση δεν εχει ερθει ποτε,αυτην που χρειαζομαι για να πορευτω, για να βρω νοημα στη ζωη μου,για να φυγω,να πεταξω.


.....και αν απλα περιμενα εσενα για να μου δειξεις πως να την κατακτησω???

ιδανικός αυτόχειρας~10

the sea inside

''..και όμως μπορεί όλη και όλη η αιτία αυτής της αναπάντεχης έκρηξης ενος ανθρώπου,που λιγότερο ια μπορούσε να περιμένει κανεις απο αυτό παρά απο κάθε άλλον, να είναι το μελαγχολικό, το πυρετώδες φανέρωμα της προσωπικότητας, η ενστικτώδης νοσταλγία να ξαμαβρεί τον ίδιο τον εαυτό του, η επιθυμία να δείξει πως υπάρχει και αυτός, υπάρχει η ταπεινωμένη του προσωπικότητα, που παρουσιάζεται ξαφνικά και φτάνει ώς το κακό, ως τον παροξυσμό, ως το σπασμωδικό ξέσπασμα..''

ντοστογιεβσκη

ιδανικός αυτόχειρας~9

Η ζωή στην απομόνωση Άνοιξα τα μάτια.Ακόμα ένιωθα κουρασμένη. Θα ταξίδευα ώρες,δεν ξέρω πόσο,δεν ξέρω που έφτασα και τί ήθελα εξ αρχής εδώ. Ακόμα σκοτάδι γύρω μου. ΄΄Τί θελω εδώ μονάχη?'' σκέφτηκα Σηκώθηκα μήπως και καταφέρω να δώσω σχήμα στο μέρος εκείνο,μήπως μπορέσω να προσδιορίσω τον λόγο που ήρθα,μήπως μπορέσω και γυρίσω ξανά πίσω. Σκέφτηκα να περιμένω το φώς της ημέρας να διακρίνω τι ήταν αυτό που με έφερε εδώ μα το φώς δεν ήρθε ποτέ. Για μέρες καθομουν και περιμενα,εκανα σχεδια,φοβομουνα μα εβρισκα ξανα το θαρρος να ονειρευτω περα απο το σκοταδι που με επνιγε Ντρεπόμουνα για την αδράνεια μου για τον αδικαιολογητο φοβο μου να προχωρησω και να ανακαλυψω ποιο μυστικο μου κρατουσε το σκοταδι μου Ωσπου ηρθε εκεινη η μερα. ξυπνησα αποτομα μεσα σε καποιον εφιαλτη μου,ανοιξα τα ματια μου να αντικρυσω το νεο κοσμο γυρω μου αυτον που τοσο καιρο ειχα μπροστα μου και δεν μπορουσα να δω. Τρόμαξα απο το θεαμα των -τοσο καλα στιβαγμενων-πτωματων μολις 2 βηματα μακρυα μου. αναγνωρισα ενα-ενα τα προσωπα τους μα ο ποθος να φυγω απο το κελι που μονη μου εφτιαξα ηταν μεγαλυτερος απο το να αναγνωρισω στα προσωπα τους τον εαυτο μου. Πρίν εγκαταλέιψω το μερος εκεινο που με σκεπαζε για μερες,ισως και χρονια,εριξα μια ματια να δω τι αφησα..μα εφυγα τρομαγμενη να ζητησω αφεση αμαρτιων στον ήλιο που ονειρευομουν να κοιταξω και υστερα να πεταξω.

ιδανικός αυτόχειρας~8

Το σκεφτοταν μερες να φυγει. Δεν ηξερε για που, δεν ηξερε καν το γιατι,αλλα ηθελε να φυγει.Και ετσι ξεκινησε μια μερα με μονη παρεα τον εαυτο του να φτασει εκει που δεν εβλεπε μα παντα ονειρευοταν να παει,να φτασει εκει που δεν εβλεπαν οι αλλοι,εκει που δεν θα εβλεπαν ποτε.
Εκαιγε ο ηλιος, η καρδια του εκαιγε,το μυαλο του εμενε πισω, το βλεμμα του κοιτουσε μονο μπροστα. Φοβόταν να στρέψει το βλεμμα του πισω μηπως και μεινει για παντα εκει, μηπως δει την ερημια και νιωσει μονος.
Ο ήλιος έκαιγε ακομα οταν εφτασε στο αδιεξοδο. Σταθηκε για λιγο κοιτωντας με απορια το κενο που απλωνοταν μπροστα του.Δεν το ειχε φανταστει ετσι. Ανοιξε τα χερια και κοιταξε τον ουρανο και μετα ξανα το κενο μπροστα του και το βλεμμα του εμεινε μετεωρο μεταξυ ουρανου και γης,μεταξυ ζωης και θανατου.
''Θελω να φυγω..'' σκεφτηκε και εκλεισε τα ματια να ονειρευτει λιγο ακομα τη ζωη οπως την ειχε φανταστει.Τα ανοιξε ξανα,μολις ο ηλιος αρχισε να δυει.Δεν ειχε δει πιο υπεροχο θεαμα.
Τωρα επρεπε να διαλεξει. κοιταξε ξανα πανω τον ουρανο και μετα παλι κατω. Τωρα δεν ηξερε τι να επιλεξει. Εμεινε να κοιταει το κενο.....και μετα ξανα τον ουρανο που ειχε βαφτει κοκκινος απο το αιμα του

Σιωπηλός χωρισμός ~ιδανικός αυτόχειρας 7

δεν ξερω τι θα μου λειψει περισσοτερο. εσυ ή η φωνη σου,εσυ ή το χαμόγελο σου, εσύ η η αγγαλιά σου.
δεν ξερω καν αν θα είμαι εδώ να σε δω καθως θα φευγεις, θα εχω προνοησει να εχω φυγει πριν απο εσενα,σαν να μην σε ηξερα σαν να μην σε γνωρισα ποτε.
και οταν θα φυγω, γιατι θα φυγω, θα ειναι σαν να μην περασες ποτε απο τη ζωη μου, θα αναπληρωσω γρηγορα τη σκεψη σου , θα αναπληρωσω γρηγορα τα λογια σου, θα γινω ενα με την απογνωση για να την διωξω μακρυα.
δεν θα ειμαι εγω χωρις εσενα, θα είμαι κάποιος άλλος που πρέπει να γνωρισω και να αγαπησω ξανα απο την αρχη.
θα μαθω να ζω χωρις εσενα. και εσυ χωρις εμενα. στο τελος θα ειμαστε εσυ και εγω, θα παψουμε να ειμαστε εμεις αλλα ακομα θα κραταμε στις καρδιες μας τισ στιγμες που γινομασταν ενα. <3


@ Α . (εισαι εσυ εγω,ειμαστε εμεις και παλι εσυ και εγω. θα μου λειπεις ρε οταν δεν θα σε βλεπω καθε μερα. θα μου λειπεις γιατι εσυ και εγω δεν βρεθηκαμε τυχαια σε αυτην την πολη. σε αυτην την πολη που κανεις δνε λεει συγνωμη οπως λεει και η μυρσινη εμεις ενωσαμε την καθημερινοτητα μας και γιναμε ενα)

''Σιωπηλός χωρισμός''

ξεκρεμασε τη ζακετα της διχως να κλαψει και εφυγε
σαν να ξεκρεμασε το φεγγαρι απτον καλοκαιριατικο ουρανο

Αυτος δεν πιστευε. περιμενε την ιδια νυχτα την αλλη μερα και την αλλην. περιμενε..

σαν κλεισαν 2 βδομαδες, με το γυρισμα του φεγγαριου
το'ξερε πως δεν θαρθει.Μονάχα ο καθρέφτης έμεινε να θυμάται σαν παράθυρο ανοιχτό
σ'εναν ουρανό χωρίς φεγγάρι
γιατι ειχε πάρει μαζί της την ζακέτα της

ιδανικός αυτόχειρας~6

Η επιφάνεια με τρομάζει.με τρομάζει που φοράει τα καλά της και σου χαμογελάει,που σου υπόσχεται που σε αγγαλιάζει που σε κοιτάει ίσια στα μάτια με μια πρωτόγνωρη λάμψη.
σήμερα είπα να φύγω,μήπως βρώ εμένα και ύστερα εσένα. μήπως οταν βρώ εμένα σταματήσω να ψάχνω εσένα και σε ξεχάσω..γιατι την επιφάνεια σου την αγάπησα και της έδωσα το όνομα σου,της έδωσα θέση στη πραγματικότητα μου.
πρίν φύγω θέλω να σκεφτώ. τι παίρνω και τι αφήνω. τι νιώθω και τι θα ήθελα να νιώθω. τι ψάχνω και τι βρήκα. λίγο πριν φύγω σκέφτομαι πως θα ήταν αν χανομασταν στο βάθος του πλησίον μας χωρίς να σκεφτόμαστε το πως και το γιατί,χωρίς να φοβόμαστε για το τι θα συναντήσουμε,χωρίς να περιμένουμε κάτι.
με τρομαζει η επιφάνεια σου. γιατι δεν μπορώ να δώ καθαρά επειδή ακριβώς μπορώ να δώ τα πάντα και παράλληλα το τίποτα που εχεις να δώσεις.

''σιωπηλός χωρισμός''