ιδανικός αυτόχειρας~9

Η ζωή στην απομόνωση Άνοιξα τα μάτια.Ακόμα ένιωθα κουρασμένη. Θα ταξίδευα ώρες,δεν ξέρω πόσο,δεν ξέρω που έφτασα και τί ήθελα εξ αρχής εδώ. Ακόμα σκοτάδι γύρω μου. ΄΄Τί θελω εδώ μονάχη?'' σκέφτηκα Σηκώθηκα μήπως και καταφέρω να δώσω σχήμα στο μέρος εκείνο,μήπως μπορέσω να προσδιορίσω τον λόγο που ήρθα,μήπως μπορέσω και γυρίσω ξανά πίσω. Σκέφτηκα να περιμένω το φώς της ημέρας να διακρίνω τι ήταν αυτό που με έφερε εδώ μα το φώς δεν ήρθε ποτέ. Για μέρες καθομουν και περιμενα,εκανα σχεδια,φοβομουνα μα εβρισκα ξανα το θαρρος να ονειρευτω περα απο το σκοταδι που με επνιγε Ντρεπόμουνα για την αδράνεια μου για τον αδικαιολογητο φοβο μου να προχωρησω και να ανακαλυψω ποιο μυστικο μου κρατουσε το σκοταδι μου Ωσπου ηρθε εκεινη η μερα. ξυπνησα αποτομα μεσα σε καποιον εφιαλτη μου,ανοιξα τα ματια μου να αντικρυσω το νεο κοσμο γυρω μου αυτον που τοσο καιρο ειχα μπροστα μου και δεν μπορουσα να δω. Τρόμαξα απο το θεαμα των -τοσο καλα στιβαγμενων-πτωματων μολις 2 βηματα μακρυα μου. αναγνωρισα ενα-ενα τα προσωπα τους μα ο ποθος να φυγω απο το κελι που μονη μου εφτιαξα ηταν μεγαλυτερος απο το να αναγνωρισω στα προσωπα τους τον εαυτο μου. Πρίν εγκαταλέιψω το μερος εκεινο που με σκεπαζε για μερες,ισως και χρονια,εριξα μια ματια να δω τι αφησα..μα εφυγα τρομαγμενη να ζητησω αφεση αμαρτιων στον ήλιο που ονειρευομουν να κοιταξω και υστερα να πεταξω.