Το σκεφτοταν μερες να φυγει. Δεν ηξερε για που, δεν ηξερε καν το γιατι,αλλα ηθελε να φυγει.Και ετσι ξεκινησε μια μερα με μονη παρεα τον εαυτο του να φτασει εκει που δεν εβλεπε μα παντα ονειρευοταν να παει,να φτασει εκει που δεν εβλεπαν οι αλλοι,εκει που δεν θα εβλεπαν ποτε.
Εκαιγε ο ηλιος, η καρδια του εκαιγε,το μυαλο του εμενε πισω, το βλεμμα του κοιτουσε μονο μπροστα. Φοβόταν να στρέψει το βλεμμα του πισω μηπως και μεινει για παντα εκει, μηπως δει την ερημια και νιωσει μονος.
Ο ήλιος έκαιγε ακομα οταν εφτασε στο αδιεξοδο. Σταθηκε για λιγο κοιτωντας με απορια το κενο που απλωνοταν μπροστα του.Δεν το ειχε φανταστει ετσι. Ανοιξε τα χερια και κοιταξε τον ουρανο και μετα ξανα το κενο μπροστα του και το βλεμμα του εμεινε μετεωρο μεταξυ ουρανου και γης,μεταξυ ζωης και θανατου.
''Θελω να φυγω..'' σκεφτηκε και εκλεισε τα ματια να ονειρευτει λιγο ακομα τη ζωη οπως την ειχε φανταστει.Τα ανοιξε ξανα,μολις ο ηλιος αρχισε να δυει.Δεν ειχε δει πιο υπεροχο θεαμα.
Τωρα επρεπε να διαλεξει. κοιταξε ξανα πανω τον ουρανο και μετα παλι κατω. Τωρα δεν ηξερε τι να επιλεξει. Εμεινε να κοιταει το κενο.....και μετα ξανα τον ουρανο που ειχε βαφτει κοκκινος απο το αιμα του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου